Zostaliście przez Chrystusa „wybrani ze świata” i świat potrzebuje Waszego wybrania, chociaż nieraz robi takie wrażenie, jakby był wobec tego obojętny, jakby mu na tym nie zależało. Świat potrzebuje Waszego „ukrycia z Chrystusem w Bogu”, nawet jeżeli nieraz krytykuje formy klasztornej klauzury. Nie możecie opuszczać Waszego „ukrycia z Chrystusem w Bogu”, bo to jest warunek niezastąpiony, aby świat uwierzył w zbawczą moc Chrystusa. Takie wynikające z Waszej konsekracji „ukrycie” czyni każdego i każdą z Was kimś wiarygodnym i przejrzystym. A to nie zamyka, ale przeciwnie, otwiera przed Wami świat”. (Jan Paweł II). 

Życie ukryte.

Co to znaczy?

Ukrycie jest sposobem realizowania w świecie franciszkańskiej cnoty małości (minoritas), bycia „mniejszym” (czyli pokory, uniżenia, skromności, łagodności) po to, aby Chrystus w nas wzrastał.

Jako siostry zakonne bez habitu, staramy się żyć bez rozgłosu i rzucania się w oczy. Swoje powołanie pragniemy zachować w sercu jako tajemnicę przed Bogiem. Przez zjednoczenie z Chrystusem w modlitwie, karmiąc się Jego słowem i Ciałem chcemy pełnić
w świecie rolę ewangelicznego zaczynu, który – niewidzialny – przetwarza ciasto od wewnątrz i rolę soli, która – niewidzialna – nadaje potrawie smak. Ślubowana czystość, ubóstwo i posłuszeństwo zbawczej woli Boga Ojca, dzięki ukryciu, staje się świadectwem Jego miłości do wszystkich, szczególnie do najbardziej zagubionych i oddalonych od Jego Domu. 

Podejmując życie ukryte (bezhabitowe) przekazane nam przez naszych założycieli
bł. o. Honorata i m. Elizę czerpiemy wzór z życia Najświętszej Rodziny z Nazaretu ukazanego na kartach Ewangelii. Życie nasze jest naśladowaniem Jezusa w Jego ukrytym życiu:

– w Nazarecie, gdy nie był On znany nikomu ze swego boskiego posłannictwa, pochodzenia
 i poświecenia się Bogu i sprawie zbawienia,

– w czasie publicznej działalności, gdy nasz Pan często się ukrywał dla uniknięcia czci lub prześladowań lub idąc na modlitwę,

– w Najświętszej Eucharystii, gdzie w tejże tajemnicy ponawia się życie ukryte Jezusa, bo On tu jest bardziej ukryty niż w Nazarecie. Pokorny i cichy jest dla wszystkich dostępny i przez nieustanną i nie narzucającą się Obecność pociąga ludzi do Ojca i Jego miłości.

Nasze życie jest również naśladowaniem Maryi, Dziewicy z Nazaretu w Jej cichym i ukrytym życiu. Poszczególne etapy życia zakonnego (postulat, nowicjat, pierwsze i wieczyste śluby) wprowadzają nas w coraz głębsze tajemnice życia Maryi.

Przenajświętsza Panna służyła Bogu w wielkim ukryciu przed światem i chociaż przechodziła doskonałością wszystkie zakonnice całego świata, jednakże nie odróżniała się od osób swego stanu osobliwym ubraniem lub odosobnionym mieszkaniem ani w zajęciach i stosunkach
z ludźmi i nikomu nie wyjawiła tajemnic swego serca ani swoich ślubów, ani wielkiego swego powołania*.

Dla osoby zakonnej ukrytej klasztorem jest Najświętsze Serca Pana Jezusa, celką skupienie i cisza wewnętrzna a kratami chroniącymi od świata to duch nieustannego czuwania nad zmysłami i umartwienia tak wewnętrznego jak i zewnętrznego. Duch ofiary i poświęcenia miłości Boga i ludzi*.

*cytaty: bł. o. Honorat Koźmiński OFM Cap