Św. Franciszek (Jan Bernardone) urodził się w Asyżu w roku 1182 jako syn zamożnego kupca. Jako młodzieniec prowadził początkowo beztroskie życie, ale miał też swoje wielkie pragnienia. Na drodze realizacji tych pragnień spotkał Boga i zapytał po raz pierwszy: „Panie, co Ty chcesz, abym czynił?”. To pytanie stało się osią życia młodego Franciszka, a Bóg zaczął spełniać jego pragnienia, inaczej i pełniej niż Franciszek mógł kiedykolwiek przypuszczać.
Postanowił naśladować Chrystusa na drodze ubóstwa, pokuty, modlitwy i pokory. Odkrył i przyjął wezwanie Boga do naprawy (reparatio) Kościoła. Kiedy „Pan dał mu braci” (jak sam napisał) założył Zakon Braci Mniejszych. Później, odkrywając powołanie dane św. Klarze, założył zakon żeński, nazwany Drugim Zakonem (Siostry klaryski). Dla ludzi świeckich, którzy pragnęli żyć podobnie gorącą miłością Chrystusa w swoim stanie, założył Trzeci Zakon Pokutujących.
Pod koniec życia otrzymał na górze Alwerni stygmaty Męki Pańskiej. Umarł w Asyżu 3 października 1226. W dwa lata później został kanonizowany. W roku 1230 jego ciało zostało przeniesione do nowo powstałej bazyliki.
Przez swoje życie i modlitwę oraz założone Zakony, św. Franciszek wywarł olbrzymi wpływ na życie duchowe i artystyczne średniowiecza. Jego charyzmat też nigdy nie traci aktualności w Kościele i w świecie, tak jak zawsze świeża i żywa jest Ewangelia, którą św. Franciszek uznał za Regułę życia.
