Bł. Honorat Koźmiński, kapucyn

16 X 1829 – 16 XII 1916

Bł. Honorat (Wacław Koźmiński) urodził i się i wychował w rodzinie głęboko religijnej. Mimo to w latach szkolnych utracił wiarę. Nie był to jedynie młodzieńczy kryzys, Wacław – jak sam potem wyznawał: nienawidził Stwórcy, bluźnił i odwodził innych od Boga, wyśmiewał wierzących, kpił z duchownych. Mawiał nawet: niech mi w twarz naplują, jeśli się kiedy nawrócę. Podczas studiów w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, posądzony o udział w spisku politycznym przeciw namiestnikowi carskiemu Paskiewiczowi, został osadzony w X Pawilonie warszawskiej Cytadeli. Tam, wśród strasznych cierpień, doświadczył mistycznego przeżycia i łaski nawrócenia. Po latach opisał to wydarzenie: Oblicze Boże na nim spoczęło.

Odtąd, do końca życia, wzrastało w nim poczucie własnej grzeszności, zrozumienie potrzeby wynagradzania Bogu za winy, zachwyt nad Bożym miłosierdziem dla grzeszników, pięknem i mocą Bożego oblicza, a także duch wdzięczności Bogu za wszystkie łaski i zbawienie.

Po uwolnieniu z więzienia odbył spowiedź generalną i wstąpił do zakonu kapucynów. Jako kapłan i zakonnik z wielkim zapałem krzewił w Warszawie ideały św. Franciszka z Asyżu. Wyróżniał się pracowitością, gorliwością zakonną, przejawiał talenty organizacyjne, pedagogiczne i kaznodziejskie. Zasłynął jako wielki czciciel Matki Bożej, mądry spowiednik i kierownik duchowy.

Poprzez kratki konfesjonału założył ukryte zgromadzenia zakonne, tak że w wkrótce nieomal każdy stan społeczny Królestwa Polskiego objęty był pracą zakonnic i zakonników bez habitu (dwa spośród założonych przez O. Honorata zgromadzeń są habitowe, jedno – klauzurowe, trzynaście – bezhabitowych).

Poprzez swoją miłość, gorliwość, modlitwę i działalność apostolską zapalił wiele osób do życia Ewangelią na wzór św. Franciszka, do ukochania Najświętszego Sakramentu i Matki Bożej, do miłości wynagradzającej i czci Bożego Oblicza, m.in. Elizę Cejzik, którą uczynił współzałożycielką naszej wspólnoty – Zgromadzenia Sióstr Wynagrodzicielek Najświętszego Oblicza.

Zmarł w Nowym Mieście n. Pilicą w opinii świętości. Ojciec Święty Jan Paweł II beatyfikował o. Honorata 10 X 1988 r. w 10. rocznicę swojego pontyfikatu.